నల్లమ్మాయి

అందంగా ఎర్రగా బుర్రగా ఉండే అమ్మాయిలను అందరూ చూస్తారు… వారికే లైనేస్తారు, వారి గురించే మాట్లాడతారు… కానీ నాలాఅందవికారంగా, నల్లగా ఉండే అమ్మాయిలను ఎవరు చూస్తారు?” అన్నది రాజీ అభిప్రాయం.
ఇరవై మూడు సంవత్సరాల వయస్సు ఉంటుంది రాజీకి… మంచి శరీర ధారుడ్యం, బిగుతైన పరువాలు, ఆ వయసులో ఉండే కోరికలు… అందరిలాగే ఆమెకూ ఉన్నాయి…. కానీ ఆమె నల్లగా ఉండటం ఒక్కటే అందరితో ఆమెని దూరం చేస్తుంది…. స్కూలు చదువు నుండి, కాలేజీ చదువుల దగ్గరివరకూ అందరూ తనని ‘నల్లమ్మాయి’ అంటూ ఏడిపించడం, హేళన చేయడంతో మొదట్లో బాధ వేసినా రాను రాను అది అలవాటైపోయింది రాజీకి….
కానీ ఎక్కడో ఏదో ఒక బాధ ఆమె మనసుని పట్టిపీడిస్తూనే ఉంటుంది… కాలేజీలో తన తోటి ఫ్రెండ్స్ తలా ఒక బాయ్ ఫ్రెండ్ ని సెట్ చేసుకుని ఎఫైర్ కొనసాగిస్తుంటే వారిని చూసి ఎంతో ఈర్ష్య పడుతుంటుంది రాజీ… తనకి కూడా ఒక బాయ్ ఫ్రెండ్ ఉంటే ఎంత బావుంటుంది…? అని మనసులో ఎన్నో సార్లు అనుకుంది. కాలేజీలో ఇద్దరి ముగ్గురు అబ్బాయిలకు ప్రపోజ్ కూడా చేసింది… కానీ తన ఆకారాన్ని చూసి ఝడుసుకుని తనతో స్నేహం చేయడానికి ఎవ్వరూ ముందుకి రాకపోవడంతో ఎంతో అప్ సెట్ అయ్యింది….
ఇంక తన జన్మకి ఇంతే…. అని సరిపెట్టుకోవడం తప్ప అందమైన అమ్మాయిల్లాగా ఆనందంగా జీవించడం ఈ జన్మలో తనకి అయ్యే పని కాదని అనుకుంటుంది… కాలేజీలో తన ఫ్రెండ్స్ వారి బాయ్ ఫ్రెండ్స్ తో తిరుగుతూ తన వైపు గర్వంగా చూసే చూపులు ఆమె మనసుని ముళ్ళులా గ్రుచ్చుతుంటాయి… అయినా భరిస్తూవచ్చింది…. కానీ ఆమె మనసులో మాత్రం తను కూడా అందరిలాగా జీవితాన్ని ఎంజాయ్ చేయాలని స్థిరంగా అనుకుంది.
ఎన్ని ప్రయత్నాలు చేసినా తనవైపు కన్నెత్తి చూడటానికి కూడా భయపడుతున్నారు అబ్బాయిలు… ఈ పరిస్థితిలో తను మాత్రం ఎం చేయగలుగుతుంది…. ఆ దేవుడు అనవసరంగా ఈ భూమ్మీద తనని పుట్టించాడని ఆవేదన పడటం తప్ప…. ఆడది పుడితే అందంగా పుట్టాలి… లేదంటే ఇలా అడుగడుగునా అవమానాలు తప్పవు …. —-
”ఏంటి రాజీ… ఈ రోజు మరీ అంత డల్ గా వున్నావు…?” అడిగింది మోహిని.
”అబ్బే… ఏమీ లేదు…” మామూలుగా సమాధానం చెప్పింది రాజీ….
”ఫర్వాలేదు చెప్పవే… కొంపదీసి నువ్వు మొన్న ఆ శ్రీనుకి రాసిన లవ్ లెటర్ కి రిప్లిగానీ పంపిచాడా ఏమిటి…?” నవ్వుతూ అడిగింది మోహిని…. ‘అవును’ అన్నట్లు తలూపి, బ్యాగ్ లోనుండి లెటర్ తీసింది రాజీ… దాన్ని గబ్బుక్కున లాక్కుని మడతలు విప్పి చదవడం ప్రారంభించింది మోహిని….
ఆమె చదువుతూ వుంటే రాజీతో పాటు అక్కడే వున్న మిగతా ఇద్దరు ఫ్రెండ్స్ స్మిత, సంపద ఆసక్తిగా వింటున్నారు… ”మిస్ రాజీ… నువ్వు రాసిన లెటర్ చదివాను… చాలా బాగా వ్రాసావు… అవునూ… నీకు కవితలు వ్రాయడం కూడా వచ్చా. నీ మనసులోని భావాలని ఎంత బాగా వ్యక్తీకరించావు… అబ్బ… అవి చదువుతుంటే నిజంగా నా మతి పోయిందనుకో… నిజంగా ఆ కవిత అంతలా హత్తుకుంది నా మనసుకి…. నువ్వు వ్రాసిన కవిత చాలా బాగుంది…. నువ్వు రాయడానికి ఉపయోగించిన పేపర్ ఇంకా బాగుంది.
కానీ నువ్వే బాగాలేవు. ఒక మనిషినై ఉండి చూస్తూ చూస్తూ ఒక చింపాంజీతో ప్రేమాయణం సాగించలేను కదా… అందుకే బరువైన గుండెతో నీకు గుడ్ బై చెప్పాలనే ఈ లెటర్ వ్రాసాను…. నువ్వెప్పుడైనా నీ మొహాన్ని అద్దంలో చూసుకున్నావా? నీ మొహాన్ని చూస్తే ఒంట్లోవున్న ఆ కోరిక కూడా మటుమాయం అయిపోతుంది… అంతలా రియాక్షన్ కలిగించే స్టేమినా నీ ఫేస్ లో వుంది… మరి అలాంటప్పుడు నేను నీతో ఎలా వుండగలుగుతాను.
సో… నువ్వు మరొక్కసారి ఇలాంటి పనులు చేయకు. నిన్ను మాటలతో అవహేళన చేయడం నా ఉద్దేశ్యం కాకపోయినా నాకు పంపించినట్ట్టే ఇంకొకరికి కూడా ఇలా లవ్ లెటర్ వ్రాసావనుకో ఖచ్చితంగా వాడు మాత్రం డైరెక్టుగా నీ దగ్గరికి వచ్చి మరీ తిడతాడు. ఏదో నేను సున్నితమనస్కుడిని కాబట్టి ఇలా లెటర్ వ్రాస్తున్నాను… అయినా నీకు నా మీదింకా ఆశ చావకుంటే ఒకసారి నా రూముకి రా… ప్రాక్టికల్ గా నీతో ఒక గంటసేపు గడిపి అప్పుడు నా డెసిషన్ చేంజ్ చేసుకునేలా ఉంటే చేసుకుంటాను… ఓకేనా… బై…”
ఆ లెటర్ చదివి పడీ పడీ నవ్వుతున్నారు ముగ్గురూ. ”ఏమే రాజీ… పోయి పోయి నీకు లెటర్ వ్రాయడానికి ఆ శ్రీనుయే దొరికాడా…? అతను ఈ కాలేజీలోనే నెంబర్ వన్ స్టూడెంట్.. ఎంతో మంది అందమైన అమ్మాయిలూ అతనితో స్నేహం చేయాలని తహతహలాడుతున్నారు. మేము కూడా అతనితో ఒక్కసారైనా సరదాగా పార్టీచేసుకోవాలని ఆశపడుతున్నాము… అయినా మా అందరినీ అతను ఏమాత్రం లెక్కచేయడం లేదు. అటువంటిది, నీలాంగి అగ్లీ గర్ల్ ప్రపోజ్ చేస్తే వచ్చి నీ ఒళ్ళో వాలిపోతాడని అనుకున్నావా…? ఆశకైనా ఒక హద్దుంటుంది…” హేళనగా అంది మోహిని.
ఆ మాటలకి మిగిలిన ఇద్దరూ పెద్దగా నవ్వారు. ”రాజీ… ఆ శ్రీను నిన్ను ఒక గంటసేపు గడపడం కోసం అతని రూంకి రామ్మన్నాడుగా… వెళతావా…?” మరింత పెద్దగా నవ్వుతూ అంది స్మిత.
”నిజంగా నువ్వు అదృష్టవంతురాలివే రాజీ… ఎందుకో తెలుసా… ఆ శ్రీను ఇంతవరకూ ఏ గర్ల్ ఫ్రెండ్ ని తన రూంకి ఆహ్వానించలేదు… కేవలం పబ్ లకీ, హోటల్స్ కి మాత్రమే తీసుకెళ్ళాడు. కానీ నిన్ను డైరెక్టుగా రూంకి ఆహ్వానించాడంటే నిజంగా నీది అదృష్టమే రాజీ” అంది సంపద. ఆమె మాటల్లో ....for more click