இது தான் காதலா! (ஆண் ஆண் காதல்) - இறுதி பகுதி

ஆனால் இப்போது கண்களால் சுகம் அனுபவிப்பது கூட நரகமாக மாறியது ரவிக்கு. அவனை ஆடை இல்லாமல் நிர்வாணமாகப் பார்க்க வேண்டும், அவனைத் தொட வேண்டும், உச்சி முதல் பாதம் வரை முகம் பதிக்க வேண்டும், அவன் ஆண்குறியை கையால் தொட்டு வாயால் சுவைக்க வேண்டும் என்று கற்பனை நீண்டுகொண்டே போனது. பஸ்ஸில் ஏறிய பிறகு சில பார்வைகளில் கண்களால் காதலித்து அடுத்த சில நிமிடங்களில் அந்த காதலில் காம உணர்வு ஊற்றெடுத்து தீராப் பசியோடு இருவரும் அருகருகில் இருகின்றனர். இருந்தும் என்ன பயன்?

பேருந்து கிண்டி வந்துவிட்டிருந்தது. இன்னும் சில நிமிடங்களில் ரவிக்கு இறங்க வேண்டும். இனிமேலும் அவன் பேசுவான் என்று காத்திருப்பதில் பயனில்லை. ஆனால் தனக்கும் பேச பயம். என்ன செய்வது? சட்டென்று பேன்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த கைபேசியை அவன் பார்க்கும் விதமாக கையில் வைத்துக் கொண்டான் ரவி. ரவியினுடைய கையில் மொபைல் போன் இருப்பதை அவன் சட்டை செய்யவேயில்லை. அவனுக்குப் புரியவில்லையா? அல்லது அவனிடம் கைபேசி இல்லையா? என ரவிக்கு குழப்பமாக இருந்தது. ஆனால் அவன் பேச நினைக்கிறான், அவன் கண்கள் ஏதோ கேட்க நினைக்கிறது. பேசவில்லை. இத்தனை உள்மனப் போராட்டங்களும் ஆட்கள் நிரம்பிய பேருந்துக்குள் நடைப்பெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.

ரவிக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தான் இறங்கப் போவதை உடல் அசைவுகளாலும், உடைகளை சரி செய்து கொள்வது போலவும் காட்டிக்கொண்டான். அவனும் அதை புரிந்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். என்ன பயன்? பேச இயலாதவர்களைப் போல இருவரும் மின்னி முழுங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்களேத் தவிர பேசும் துணிவில்லை. இரண்டு பேருக்குமே பக்கத்தில் யாரும் பார்த்துவிடக் கூடாது என்ற பயம் வேறு. இப்போது கிட்டத்தட்ட இரண்டுபேருமே பேசும் நம்பிக்கையை இழந்திருக்க வேண்டும்.

காதல் ரசம் சொட்டிய கண்களில் பிரிவின் சோகம் கோரத் தாண்டவம் ஆடத் துவங்கிவிட்டது.ஏமாற்றத்தின் வலி ஆண்குறியையும் பழைய நிலைக்கே திருப்பியிருந்தது. 20 நிமிடங்களில் எதை எதையோ பகிர்ந்துக்கொள்ள ஆசைப்பட்ட இரண்டு உள்ளங்களும் முதலும் கடைசியுமாக ஒரு புன்னகையை மட்டும் பரிமாறிக் கொண்டது. ரவி எழுந்து படிக்கட்டிற்க்கு அருகில் சென்று அவனை திரும்பிப் பார்த்தான். அவன் தெரியவில்லை. பஸ்சில் கூட்டம் நிரம்பியிருந்தது. கைக்கு எட்டியது வாய்க்கு எட்டவில்லையே என்ற ஏமாற்றம் ஒருவித புன்னகையை வரவழைத்தது ரவிக்கு. பஸ்சிலிருந்து இறங்கி இரண்டடி தூரம் நடந்து மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தான். பேருந்து புறப்பட்டிருந்தது.

- நன்றி